آیت الله خامنه ای تقریبا در هر سخنرانی بارها از عبارت "دشمن" استفاده می کند، نهادهای انتصابی و امنیتی نظام نیز وظیفه شناسایی تهدیدات دشمن و خنثی سازی آنها را به عهده دارند. از طرف دیگر مخالفان جمهوری اسلامی نیز سالهاست به صراحت از ضرورت تغییر(سرنگونی) نظام سخن می گویند، تلاش های مختلفی نیز از طرف مخالفان نسبتا گسترده اما پراکنده نظام جمهوری اسلامی طی سه دهه گذشته صورت پذیرفته است که بهرحال به نتیجه مطلوب نرسیده. در این شرایط نظام همواره در حال دفاع از خود و خنثی کردن توطئه های مخالفان بوده است، اما آیا حاکمیت مستبد جمهوری اسلامی می تواند تا ابد به مقابله با تهدید مخالفان داخلی و خارجی بپردازد؟ و اصولا آیا آیت الله خامنه ای هیچ طرحی برای تغییر شرایط از حالت دفاعی به وضعیتی امن که امکان اثرگذاری تهدیدات مخالفان به شدت کاهش یابد، نداشته؟ آیا نظام وضعیت خود را چنان پایدار می پندارد که ادامه حکومت را علی رغم قدرت یافتن مخالفان و تقویت نیروهای اجتماعی قطعی و همیشگی میداند؟ این نوشته در پی پاسخ به پرسش های فوق است.
در ابتدا به بررسی برخی مفروضات و شواهد می پردازیم:
